SUWUNG

Akan kembali suwung—

seperti tak pernah dilahirkan,

tak pernah hidup,

tak pernah menjejak tanah atau menghirup udara.

Tak bertubuh,

tak berdarah, tak berdaging, tak bertulang;

tak manis, tak pahit, tak asin,

tak rasa, tak rupa, tak warna.

tak ada berat, tak ada ringan.

tak ada tinggi, tak ada rendah.

Tiada sedih, tiada gembira,

tiada tawa, tiada tangis.

Gelap pun lenyap, terang pun tiada.

Pengetahuan sirna, kebodohan pun tinggal nama.

Tiada gelar, tiada jabatan,

tiada yang dimiliki,

tiada keluarga, sahabat, teman, musuh.

Tiada pencinta, tiada pembenci,

tiada pendengki, tiada pengkhianat.

Tiada yang dipikirkan,

Tiada yang memikirkan.

Tiada arah bagi langkah,

tiada makna bagi kata,

tiada cahaya bagi mata yang terbuka,

tiada penuntun bagi hati yang berjalan dalam kabut.

Segala janji kehilangan arti,

segala doa menggema tanpa tujuan,

segala harapan menua dalam kesia-siaan.

Hidup berjalan seperti bayangan di dinding retak—

meniru bentuk, tapi tak punya wujud.

Segala nama sirna.

Tiada pelabuhan bagi yang berlayar,

tiada rumah bagi yang pulang,

tiada nama yang bisa diseru

di tengah sunyi yang tak mengakui siapa pun.

Tiada baik, tiada buruk,

tiada cinta, tiada benci,

tiada kecewa, tiada harap.

Tiada laki-laki, tiada perempuan,

tiada cantik, tiada jelek,

tiada muda, tiada tua,

tiada bayi, tiada orang renta,

tiada kaya, tiada miskin,

tiada bangsawan, tiada jelata,

tiada pejabat, tiada rakyat,

tiada penguasa, tiada yang dikuasai.

Tiada rumah, tiada istana,

tiada jalan, tiada pasar,

tiada gunung, tiada laut,

tiada langit, tiada bumi,

tiada bintang, tiada matahari,

tiada bulan, tiada awan,

tiada angin, tiada hujan,

tiada api, tiada air.

Tiada uang yang selama ini dicari, dikejar, diperebutkan,

tiada emas, tiada perak,

tiada harga, tiada dagang,

tiada pembeli, tiada penjual,

tiada gaji, tiada utang,

tiada kekayaan, tiada kemiskinan,

tiada kepemilikan, tiada kehilangan.

Tiada waktu, tiada ruang,

tiada hari ini, tiada esok,

tiada masa lalu, tiada masa depan,

tiada arah, tiada tujuan.

Tiada batas, 

tiada hijab, tiada jarak,

tiada bentuk, tiada nama,

tiada atas, tiada bawah,

tiada permulaan, tiada pengakhiran—

hanya diam yang tidak menunjuk apa-apa,

hening yang tidak memerlukan makna.

Tiada kiai, tiada pendeta, tiada biksu,

tiada guru, tiada murid,

tiada nabi, tiada rasul,

tiada umat, tiada jamaah,

tiada ceramah, tiada khutbah,

tiada puasa, tiada sembahyang,

tiada pahala, tiada dosa—

semuanya padam dalam kesenyapan yang tak bernama.

Tiada huruf, tiada suara,

tiada nama, tiada bahasa,

tiada ingatan, tiada kenangan,

tiada aku, tiada engkau,

tiada kita, tiada mereka.

Tiada cinta tanah air, tiada bendera,

tiada bangsa, tiada negara,

tiada hukum, tiada pelanggaran,

tiada hakim, tiada penjahat,

tiada perang, tiada damai,

tiada senjata, tiada darah.

Tiada bunga, tiada duri,

tiada pohon, tiada tanah,

tiada bayangan, tiada cahaya,

tiada kehidupan, tiada kematian.

Hanya suwung—

hening yang melampaui segala kata,

diam yang tak bisa ditunjuk,

kembali ke asal yang tak pernah berawal,

ke tiada yang tak bisa disebut tiada.

Suwung...

tempat segala nama gugur,

segala makna luruh,

dan segala hidup—

sekadar bayangan yang bermimpi

tentang keberadaannya sendiri.

-Cak Yo, 31-10-2025